Midnight Sun

[Serap^^mmm]

Stephenie Meyer’in kaleme aldığı ve tüm dünyada büyük yankı uyandıran Twilight (Alacakaranlık) Serisi, Alacakaranlık-Yeni Ay-Tutulma ve Şafak Vakti isimli dört kitap ile sonlandırıldı.



Fakat yazar bununla yetinmeyip, serinin ilk kitabından itibaren bir de Edward karakterinin bakış açısı ile seriyi yeniden yazmayı planlamıştı. Bella karakterinin gözüyle yazılan serinin ilk kitabı olan Alacakaranlık’ın Edward versiyonuna yazar, Midnight Sun (Geceyarısı Güneşi) adını vermişti. Fakat Stephenie Meyer’in evine hırsız gireceği ve yarılamış olan kitabın çalınıp internete yayılabileceği kimsenin aklına gelmemişti.

İş böyle olunca Meyer, kitabın devamını getirmemeyi ve hatta bir süre yazmamayı yeğlemiş, lakin ardından yapılmış olan bir açıklamada; Midnight Sun’ı en baştan tekrar kaleme alacağı söylenmişti. Şimdi Twilight okuyucuları merakla bu kitabı bekliyor.

Kitap İçeriği Hakkında

Bilindiği üzere bu kitap Edward’ın gözünden. Edward hep kendisinin ‘karanlıkta olduğunu’ düşünüyordu, yani hayatı hiç daha iyiye gitmedi. Şöyle de diyebiliriz ki sürekli geceyarısı olan bir ortamda yaşadı. Ama Bella hayatına girdiğinde, her şeye rağmen dünyasında bir ışık olduğunu farketti. Çünkü, Edward’ın 2. kitapta Bella’yla konuşurken de belirttiği gibi, bella onun için bir tür güneş olmuştu.

[merry*]

kitap harika ya
bi çıkamadı ama
bendende bi payLaşım :)

Stephenie Meyer‘ın yazmakta olduğu kitap..

Kitap Edward‘ın ağzından anlatılıyor. 12 bölümü internete sızdığından dolayı Stephenie Meyer yazmayı bıraktığını söylemişti. Ama daha sonra eline kalemi alıp yazıyormuş. Kitap bittiğinde satışa sunulacakmış. Kitapta Bella’nın ağzından anlatıldığında çok fazla duygu içermemesine rağmen Edward’ın ağzından anlatıldığında bir çok duyguyu barındıracağı söyleniyor. Bizde büyük bir heyecanla bu kitabı bekliyoruz…

Kitap’tan Alıntı:

Ölü, donmuş bir kalp kırılabilir miydi? Benimki kırılacak gibi hissediyordum.
“Edward” dedi Bella.
Kapalı gözlerine bakarak donakaldım.
Uyanıp beni burada yakalamış mıydı?
Uyuyor gibi gözüküyordu, yine de sesi çok berraktı.
Sessizce içini çekti ve sonra huzursuzca döndü.
Hala uyuyordu ve rüya görüyordu.
“Edward” diye mırılandı yavaşça.
Rüyasında beni görüyordu.
Ölü, donmuş bir kalp tekrar atabilir miydi? Benimki atacak gibi hissediyordum.
“Kal”diye içini çekti.”Gitme. Lütfen, gitme”
Beni rüyasında görüyordu ve kabus bile değildi.
Onunla kalmamı istiyordu.
Beni saran duygulara isim vermek için uğraştım; ama onları anlatabilecek kadar güçlü kelimeler yoktu.
Uzun bir süre, içlerinde boğuldum.
Yüzeye çıktığımda, önceden olduğum adam değildim.
Hayatım bitmeyen, değişmeyen bir geceydi.
Her zaman, gereksinim olarak, benim için gece olmalıydı.
O zaman şu anda,gecemin yarısında,güneşin doğuyorolması nasıl mümkün olabilirdi?
KAYNAK:Sinetif:com

[eLvedά !]

TeşekkürLer xDxD Okudukça deLiriyorum

[Serap^^mmm]

ö.d =)

[eLvedά !]

BunLarda MidnightSun repLikLeri =)

*Kaç Bella, kaç. Senin ya da benim iyiliğim için, seni çok fazla seviyorum.(edward)

*Aşk her zaman kullanışlı paketlerde karşına çıkmaz(alice)

*Hareket halinde olmak bir ferahlıktı, tekerleklerimin altında kayan her mille Bella’ya yaklaştığımı bilmek...

*Benimle ilgili son anısı olacağını bilmek durumu daha kötü hale getiriyordu. Bu, benim veda sahnemdi.
Ona döndüm...

*“Somutlaşıyor,” diye fısıldadı Alice. “Daha kararlı olduğun her dakika. Onun
için gerçekten sadece iki yol kaldı. Birinden biri Edward.”
Gördüğünü görebiliyordum… ama bunu kabul edemezdim.
“Hayır,” dedim tekrar, sesimin kuvveti yoktu

*Bu güneşin doğudan doğmasından daha kaçınılmaz.(ALİCE)

*Gitmek zorundaydım, düşüncelerinden uzaklaşmak zorundaydım –
Rosalie’nin iğrenişi, Emmett’ın mizahı, Carlisle’ın hiç bitmeyen sabrı…
Daha kötüsü: Alice’in güveni. Jasper’ın onun güvenine olan güveni.
En kötüsü: Esme’nin… mutluluğu

*İlki, Alice ve kızın kol kola olduğu görüştü – güven ve arkadaşlık o kadar
açıktı ki görüntüden bağırıyordu. Bella’nın büyük çikolata renkli gözleri sersemlemiş
değildi; ama hala sırlarla doluydu – o anda, mutlu sırlar gibi görünüyorlardı. Alice’in
soğuk kolundan çekinmiyordu.

*Diğer görüntü, çok benzerdi; ama şimdi dehşetle boyanmıştı. Alice ve Bella
hala güvenilir arkadaşlıkla kol kolalardı; ama şimdi bu kolların arasında farklılık
yoktu – ikisi de beyaz, mermer kadar düz, çelik kadar sertti. Bella’nın gözleri artık
çikolata rengi değildi. İrisleri parlak, canlı bir kırmızıydı. İçlerindeki sırlar
anlaşılmazdı – kabul ediş ya da perişanlık? Söylemek imkansızdı. Yüzü soğuk ve
ölümsüzdü.

*İzin veremezdim. Geleceği alt etmenin bir yolu olmalıydı. Alice’in
görüşlerinin beni yönlendirmesine izin vermeyecektim. Başka bir yol seçecektim. Her
zaman bir seçenek vardı.
Olmak zorundaydı.

*Alice iç çekti. Keşke…
“Bu işten uzak dur Alice.” dedim. “Böyle bir şey olmayacak.”
Suratını astı. Alice öngördüğü, Bella ile olan arkadaşlığı için heyecanlıydı.
Garip bir şekilde, tanımadığı bir kızı özlüyordu.

*İtiraf etmeliyim, düşündüğümden daha iyisin. Geleceği yine karmaşık, mantıksız bir
hale getirdin. Umarım mutlusundur.
“Bana gayet mantıklı geliyor.”

*Onu iznim olduğu kadar uyarmaya çalıştım. “Eğer arkadaş olmazsak daha
iyi.”

*“Arkadaşım olmaman senin için daha… iyi olur.” Gözlerinin erimiş çikolata
rengi derinliklerine bakarken, umursamaz davranma becerimi kaybettim. “Ama
senden uzak durmaya çalışmaktan yoruldum Bella.” Kelimeler çok, çok hararetle
çıktı.

*Kapıdan içeri girdiği anda gözleri kardeşlerimin oturduğu masaya kaydı. Bir
an baktı, sonra alnı kırıştı ve gözlerini yere indirdi. Beni burada fark etmemişti.
Çok… üzgün görünüyordu. Yanına gidip onu bir şekilde rahatlatmak için çok
güçlü bir arzu hissettim, sadece neyi rahatlatıcı bulacağını bilmiyordum...

*“Haklıydın.” diye inledi Bella gözlerini kapatarak.
Ne kastetmişti? En kötü sonuca zıpladım: uyarılarımı kabul etmişti.
“Genelde öyleyim.” dedim sesimdeki eğlenceyi tutmaya çalışarak; şimdi
ekşiydi. “Ama bu sefer hangi konuda?”
“Dersi asmak sağlıklıdır.” diye iç çekti.

*. Hikaye küçük bir yatakta uyuyan bir kızdı, gür, koyu ve
dağınık saçları yastıkta deniz yosunu gibi kıvrılan bir kız…

*“Onu… onu bırakmak için bir yol arıyorum.
Sadece kendimi nasıl uzakta tutabileceğimi bilmiyorum.”

*Okyanusa düşüp düşmediğini merak ederken hafifçe gülümsedim. Orada hoş
vakit geçirip geçirmediğini merak ettim. Beni hiç düşünüp düşünmediğini merak
ettim. Onu özlediğimin çok az bir kısmı bile beni özleyip özlemediğini…

*Ve benim meleğim yoktu. Onlar iyiler içindi – Bella gibi insanlar için. O
zaman bütün bunların içinde onun meleği neredeydi? Onu kim koruyordu?
Sessizce güldüm, o rolü şimdilik benim doldurduğumu fark edince
şaşırmıştım.
Bir vampir melek – bu bir abartıydı.

*“Edward.” diye iç çekti ve o da gülümsedi.
O an için trajediyi ittim ve kendime tekrar mutlu olma izni verdim.

[merry*]

off çok güzeL ya..Pınar'm sağoL (:
Kaç Bella, kaç. Senin ya da benim iyiliğim için, seni çok fazla seviyorum.(edward)

[Kristen Stewart]

12. böLmden sonra yazıp yazmadıqı hakknda bLqinizz war mı ?

[<team><cullen>]

güzelmiş

[Kristen Stewart]

Arkadaşım olmaman senin için daha… iyi olur.” Gözlerinin erimiş çikolata
rengi derinliklerine bakarken, umursamaz davranma becerimi kaybettim. “Ama
senden uzak durmaya çalışmaktan yoruldum Bella.” Kelimeler çok, çok hararetle
çıktı.



Kaç Bella, kaç. Senin ya da benim iyiliğim için, seni çok fazla seviyorum.(edward)

[<team><cullen>]

hahaha

[<jackop>seren]

çok güzel
paylaşım için saol

[Serap^^mmm]

ö.d cnm

[<team><cullen>]

paylaşanlara saygılar

[eLvedά !]

off çok güzeL ya..Pınar'm sağoL (:
Kaç Bella, kaç. Senin ya da benim iyiliğim için, seni çok fazla seviyorum.(edward)

Ne demek hayatm
Bi çıkmadı gitti ya..
ÖnemLi değiL =)

[<team><cullen>]

vayy

[Serap^^mmm]

Kitaptan Bir Bölüm
"Edward," yumuşakça mırlıdandı.

Rüyasında beni görüyordu.

Ölü, donmuş bir kalp, tekrar atabilir miydi? Benimki atıyor gibiydi...

"Kal," diyerek içini çekti. "Lütfen gitme. Lütfen... gitme."

Rüyasında beni görüyordu, ve bu bir kabus değildi. Rüyasında, onunla kalmamı istiyordu.

Bana akın eden duygularımı isimlendirecek kelimeleri bulmak için çırpındım, ama bu duyguları açıklayacak kadar güçlü hiç bir kelime yoktu. Uzun bir dakika boyunca, içlerinde boğuldum.

Yüzeye çıktığımda, daha önce olduğum adam değildim artık.

Haytım, bitmeyen, değişmeyen bir geceyarısıydı. Benim için hep geceyarısı olmak zorundaydı. O zaman, şimdi, geceyarımın tam ortasında güneşin doğuyor olması, nasıl mümkün olabiliyordu?